Voor kamperen geldt eigenlijk hetzelfde als wat mijn moeder altijd over seks zei: “Daar moet je niet over praten, dat moet je gewoon doen!”

Na een paar weken alleen maar schrijven over busjes en kamperen werd het dus hoog tijd de kampeerdaad bij het woord te voegen en de Westy weer eens in te pakken.

Met Hemelvaart heb je vier dagen vrij en dat is (vanuit Berlijn tenminste) lang genoeg voor een tripje naar het eiland Møn in Denemarken. We waren daar eerder geweest, en wisten dat het goed was.

Camping Møns Klint ligt op een landgoed dat zich over de krijtrotsen van dit eiland uitstrekt – de enige plek in Denemarken met zo’n steile kuststrook trouwens. Zoals bij veel Deense campings is er een leuke speeltuin, en een soort huiskamer met kookgelegenheid als toevluchtsoord bij slecht weer voor tentkampeerders (en busjesmensen met cabin fever).

Maar die huiskamer hadden we niet nodig want het was prachtig weer. De camping ligt ongeveer een kilometer landinwaarts en is, vanwege de heuvelachtige ligging, in terrassen aangelegd.

Je kunt naar de kliffen wandelen of fietsen. Een mooie tocht is om bij de ene trap (een paar honderd treden) naar het strand af te dalen, dan ongeveer een kilometer over het kiezelstrand te lopen, en bij de andere trap weer omhoog. Dan kom je uit bij het Geocenter, een fossielen- en dinomuseum met een prima café.

Maar minstens zo leuk als de mooie omgeving was het om weer eens een paar dagen in en om het busje door te brengen. Ik genoot weer van het superdoordachte Westfaliainterieur waarbij je op minder dan 5 meter lengte een riante keuken hebt, en ruim plek om ’s avonds op de omgedraaide voorstoelen met een boek de benen uit te strekken terwijl de kinderen al slapen in het bovenbed.

Vanaf vier dagen vind ik zo’n lang weekend weg echt heerlijk, maar met drie gaat het ook (als de bestemming niet te ver rijden is). En hoewel het in- en uitpakken bij een lang weekend eigenlijk net zoveel werk is als voor een vakantie van drie weken, is het door de complete verandering van omgeving (Szenenwechsel, zoals dat in het Duits zo mooi heet) toch altijd weer de moeite waard. Net als dat andere.